‘Aardappelkroketjes zijn een fetisj voor me’ Jeroen Monshouwer (49) hee! in zijn leven keuzes gemaakt waardoor hij veel minder last van eczeem hee!. Een assurantiekantoor beginnen bijvoorbeeld, dat was een geweldige beslissing. Wel ging daar heel wat aan vooraf. Tekst: Liesbeth Bos I Foto: Eigen archief We zi"en in zijn kantoor in de garage naast zijn woning. Meteen vallen de drie beeldschermen op zijn bureau op. Jeroen: “Die heb ik mezelf cadeau gedaan in de coronatijd. Ik heb hier alles onder controle. Geen muziek aan en een sme"eloos kantoor.” En geen collega’s. “Ik heb een kantoor gehad met zes medewerkers en was alleen maar bezig met regelen en leiding(even. Dat beviel me niet, ik wil met mijn vak bezig zijn.” Jeroen sluit verzekeringen af voor klanten en fungeert als tussenpersoon tussen de klant en verzekeringsbedrijven. “Als alles goed gaat, kun je het prima zelf. Maar als er wat misgaat dan heb je veel aan een assurantieadviseur. Ik ben niet eenzaam hier, ik heb de hele dag contact met mensen. Ik vind het een heerlijk vak en heb – nu ik alleen werk – geen stress meer. Stress is een grote aanjager voor mijn eczeem.” Waterpokken “Ik kreeg op mijn 2e waterpokken, dat is te vroeg. De dokter zei dat hierdoor mijn eczeem is ontstaan, heel ernstig eczeem. Tot mijn 12e ging ik ziekenhuis in en uit, steeds mocht ik maar voor een week of drie naar huis. De ontstekingsgraad was zo hoog, dat ik er drie keer bijna aan onderdoor ging.” Tussen die opnames door nam zijn moeder hem zo’n drie keer per jaar mee naar Cran Canaria. “Het zwemmen in zee deed veel pijn. Sommige omstanders hadden medelijden met me, een enkeling werd boos op mijn moeder en zei: ‘Waarom doe je je kind dit aan?’ Mijn moeder probeerde van alles uit.” Het ergste was een behandeling waarbij zij zijn hele lijf moest deppen met pure alcohol, op advies van een dermatoloog. “Dat deed ongelofelijk veel pijn en het hielp niet. Er is één uitspraak die ik niet uit mijn hoofd krijg: ‘Het moet eerst erger worden.’ Onzin, weet ik nu, maar destijds hee$ het me veel leed opgeleverd.” Pas op 12-jarige lee$ijd, toen hij drie maanden in een dure privékliniek in Duitsland verbleef, werd er een diagnose gesteld: neurodermatitis atopica. “Dat was een openbaring, dat het een naam had”, vertelt Jeroen. De behandeling bestond uit zalf en doekjes met kamillethee waarmee hij werd ingezwachteld. Het eten was er ‘doodgekookt’, hij kreeg voornamelijk noedels en dronk alleen Spa rood. Toen hij naar huis mocht, kreeg hij aardappelkroketjes. “Die zijn daardoor een fetisj voor me”, lacht hij. Maar het eczeem kwam terug. Na veel verschillende reguliere en alternatieve behandelingen (zoals hele vieze thee drinken van een Chinese behandelaar in Londen) kwam hij toch gewoon uit bij onderhoudszalf en hormoonzalf, klasse 4. Ook stopte hij met het eten van chocola, nachtschade- producten en aardbeien. Zwemtrainer Jeroen was inmiddels 17 en werkte in het assurantiekantoor van zijn vader en in een kroeg in Amersfoort. Niet zo handig, 24 GAAF!
RkJQdWJsaXNoZXIy NzkyMjk=